آخوند محمد خاتمی، سیاستمدار ورشکسته رژیم ولایت فقیه بار دیگر در یک اظهار نظر، خود و همریشانش را مضحکه عام و خاص کرد. خاتمی که حاصل مماشات "اصلاح طلبانه" اش با بیت خامنه ای و چشم پوشی او بر شلاقهای بی حد و اندازه عوامل وی در سرکوبی و نابود سازی نهادهای مدنی و فعالان عرصه حقوق بشر و مطبوعات زبانزد همگان است ، بار دیگر به امید واهی میانجی گری، برای قدرت مطلقه ای که هیچ رقیبی را نمی تواند تحمل کند، عبای وحدت پهن کرده به امید اینکه شاید این دام بار دیگر کسانی را بفریبد.
بدیهی است شناخت خاتمی از علی خامنه ای و خواسته هایش آنقدر هست که نداند نه تنها او بلکه، هیچکس در بیت اش به این یاوه ها وقعی نخواهد گذاشت. او رو به مردمی که بی پروا در برابر استبداد سرکوبگر حاکم پای سفت کرده اند و قدمی به عقب بر نمی دارند، دهن گشاده است تا شاید بتواند خللی در اراده آنان وارد آورد. او که در جمع عده ای کهنه سرباز بایگانی شده جنگ ضد مردمی حرافی می کرد، در مورد حوادث یک سال گذشته گفت: "اگر ظلمی شده است که شده است، همه بیاییم عفو کنیم و به آینده نگاه کنیم و اگر به نظام و رهبری ظلم شده است، به نفع آینده از آن چشم پوشی شود و ملت هم از ظلمی که بر او و فرزندانش رفته است می گذرد و آن وقت همه به آینده بهتر رو خواهیم آورد."

صورت مسأله خیلی ساده به نظر می رسد: مجاهدین دو ایراد اساسی دارند. یکی این که آرمانگرایند و حواسشان نیست که عصر آرمانگرایی تمام شده است. هر چه شاگرد شوفر ”بشریت” داد می زند که به آخر خط رسیده ایم، به خاتمه دوران ایدئولوژیها، به پایان تاریخ؛ به همان جایی رسیده ایم که می بایست برسیم، به جامعه وفور و تمدن مصرفی، وفور بنجلهای ارزان چینی برای خوشبختی ”بشریت” فرودست و مصرف بی دریغ و بی حساب منابع طبیعت برای خوشبختی بیشتر ”بشریت” فرا دست؛

روز گذشته احمدی‌نژاد در پاسخ به اظهارات روز سه‌شنبه علی لاریجانی و بعضی از نمایندگان مجلس آخوندی که به ادغام هشت وزارتخانه توسط او اعتراض کرده بودند، گفت: ”برخی تصور می‌کنند که آنها صاحب کار هستند و دولت کارگر آنان است“.

او علی لاریجانی را مخاطب قرار داد و گفت: ”رئیس محترم مجلس ظاهراً فکر می‌کنند عین قانون هستند که این تصور درستی نیست و باید توجه داشت که نباید فضای کشور را بی‌جهت آلوده و مشوش کرد“. او در حالی لاریجانی را متهم به آلوده سازی فضا می‌کند که در یک تصمیم ناگهانی در هیأت دولت، هشت وزارتخانه را درهم ادغام و مصوبه آن را برای اجرا ابلاغ کرد.

رژیم ضدبشری آخوندی روز شنبه ۲۴اردیبهشت سه  زندانی را در قزوین و تنکابن به دار آویخت. روز  ۲۳اردیبهشت نیز چهار زندانی در کرمان و روز ۲۲ اردیبهشت چهار نفر در یزد و ۲۰ اردیبهشت پنج زندانی در ارومیه به دست دژخیمان رژیم آخوندی اعدام شدند. سه تن از زندانیان در یزد در ملأعام به دار آویخته شدند.

در یک وحشیگری قرون وسطایی دیگر در روز ۱۸اردیبهشت ۹تن از هموطنان عرب در اهواز  به دار آویخته شدند.  ۶تن در زندان کارون اهواز  و سه تن از آنان که برادر بودند و بین ۲۱تا ۲۵سال داشتند، در ملاعام به دار آویخته شدند.

کمیته گزارشگران حقوق بشر- پیمان عارف فعال دانشجویی دانشگاه تهران و از اعضای جبهه ملی ایران، که هم اکنون در زندان اوین بسر میبرد، دلنوشته ای را برای مرحوم سیامک پورزند نوشته است. که متن این نامه به شرح زیر است:نمی دانم چگونه قلم را برکاغذی جاری سازم که از ترنم اشک هایم خیس گردیده و نمیدانم چگونه باید از مردی بنویسم که تمام وجودش انباشته نبود جز از مهر و عواطف انسانی و خانوادگی.

سیامک پور زند را ندیدم جز در اندیشه همسر دخترانش که دست جفا در آن هنگام که به حضورشان نیاز داشت از او گرفته بودشان!